باز هم با اجازه فروغ

من از نهایت شب حرف می زنم
من از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف می زنم
مهربانم اگر به خانه من بیایی
چراغ نمی خواهم
وجود پر نورت
گرمی آن خوشبختی است
که دل پر تشویشم
عمری به انتظارش بود