امروز اين جمله را روی يکی از ميزهای کتابخانه خواندم...
آيا کسی هست به من بگويد عشق را کجا می توان جست؟ آری...
عشق را می توان
در صدای نگران سالومه
برای پسرک مريضش،
در صدای بغض آلود مادر
وقتی می گويد دلتنگ من است،
در صدای پر از شوق پدر
که وقتی تلفن می کنم از من می خواهد تماس را قطع کنم تا او شماره ام را بگيرد،
و يا در لهجه دوست داشتنی، شيرين و بامزه عزيزی
وقتی "Doostet daram khooshkella" را زمزمه می کند...پيدا کرد!
يکی از اخلاقيات عجيب و غريب اينجانب: زمان دانشجويی، درست
چند روز قبل از امتحانات آخر ترم، هوس می کردم کتاب بابا لنگ دراز را
دوباره مرور کنم 
اين هم مد جديد...
يکی بود يکی نبود، غير از خدا هيچکس نبود. روزی از روزها بنده خدايی شروع کرد به وبلاگ نويسی. اونجا از اتفاقهای روزمره، دلتنگيهاش، نوشته های شعر گونه اش، کتابهايی که خونده و دوست داشته يا نداشته، فيلمهايی که ديده (و دوست داشته يا نداشته)، انتقاد يا تائيد سياست های اين و آن، و خلاصه از آسمان و ريسمان می نوشت. بنده های ديگر خدا گاه و بی گاه به وبلاگش سر می زدند و شايد نظری می نوشتند . ديگر سر زدن به وبلاگش شده بود جزء کارهای روزمره (مثل گوش کردن به راديو فردا ۲۴/۷، مثل حل کردن جدول روزنامه همشهری موقع نهار و...) بنده های ديگر خدا. ولی يک روز همه چيز تغيير کرد...اون بنده خدا با يک نوشته (يا بی اطلاع قبلی) ديگر هيچوقت توی وبلاگش ننوشت. اما هنوز بنده های ديگر خدا با هزار و يک اميد به وبلاگش سر می زنند و نظری، تبريک عيدی، ابراز دلتنگی و ...از خود بر جای می گذارند. بچه مثبت، آسمون جل، هرمس مارانا، و فراز ديگر نمی نويسند. مکتوب هم که هزار سالی يکبار به روز می شود. ولی من يک تصميم (کبری) گرفته ام: تا زنده باشم (و البته چيزی برای نوشتن) خواهم نوشت...
عزيز تر از جانم، پدر نازنينم، می دانم که گاه گاهی به وبلاگ من سر می زنيد...پس برايتان اينجا هم می نويسم: در روز تولد شما، می خواهم بدانيد که شما راه زندگی را با عشق و توجهتان به من نشان داديد. تولدتان مبارک، برای مرد بزرگی که خدا خواست پدر من هم باشد...برايتان بهنرينها را از درگاه حق تعالی آرزومندم. خداوند سايه شما را بر سر ما مستدام بدارد. هميشه دختر کوچک شما، ...
ساعت ۲:۳۰ بامداد است. خوابم نمی آيد. باز بعد از ساعت ۸ قهوه خوردم. دلم باز پره از غصه. شايد اضطراب امتحان است، شايد...نمی دانم. اشک ميريزم...بر روی تکرار آهنگ سياوش قميشی دوباره و دوباره کليک می کنم...باز دستم مرود سراغ تلفن...شماره اش را می گيرم...باز بعد شنيدن صدايش، گوشی را می گذارم...اشک می ريزم...انگار تب دارم، هذيان می نويسم...تو را به خدا يکی به من بگويد: «بر بخواب دختر خوب!». آهسته می لغزم زير پتو. (نخنديد ها) خرس سپيدم را در آغوش می گيرم، می بوسمش، باز اشکهايم تن نرمش را تر می کند. در گوشش زمزمه می کنم: صبح بخير...
96, 97, 98...,...110,111,...
اين يک Counter است که تعداد دفعاتی که به آهنگ سياوش قميشی گوش کردم و به او تلفن کردم می شمارد
می شه هيچ چيز رو نديد فقط نگاه کرد
روزهای مقدس و خوب رو رو فدا کرد
اما عشق فرياد يک درد عميقه
دوای عشق رو نمی شه بی صدا کرد
غربت صدای گريه ام درد بی تو بودنه
بی صدا شکستنم صدای شعرهای منه
مثل خوشبختی تو دوری از من اما هميشه
طعم گريه های تو تلخی حرفهای منه
من مصيبت رو با رفتنت شناختم
به جای ترانه ها مرثيه ساختم
قصه ها بهانه ای برای تو شد
هر کلام من فقط صدای تو شد
از منم به من تو تو نزديکتری اما هميشه
سردی دوری تو از تن من دور نمی شه
درد اين فاصله ها من رو به فرياد می کشه
توی خرمن سکوتم شعله های آتيشه...
http://www.siavashghomayshi.com/farsi/index.htm (بخش موسيقی، آلبوم فرنگيس)
اين يک يادداشت خصوصی است
هنوز هم
گاه گاهی به خوابم می آيی
هنوز هم
گاه گاهی گوشی تلفن را بر میدارم ۰۱۱۹۸۹۱۲...
هنوز هم
بعد از شنيدن صدايت آهسته تلفن را قطع می کنم
هنوز هم
گاه گاهی يادت زخم دل را تازه می کند
هنوز هم
گاه گاهی اشکهاي درشتم جانماز کوچکم را تر می کند
هنوز هم...
وی متن قبلی از خانم نازنينی گفتم که آدم در برخورد با او
آرزو می کند که ايکاش همه انسانها مثل او بودند. حتما برای شما هم پيش
اومده که تا جايی که ممکن باشد از برخورد با بعضی افراد پرهيز می
کنيد. چشمتان روز بد نبيند امروز با فردی برخورد کردم که ۱۸۰ درجه با اون
خانوم نازنين فرق می کند. قبلا هم با اين آقا برخورد کرده بودم. ايشون
Administrator دپارتمان Computer Science است. دائم پای کامپيوتر است
و مشغول چت حالا با کی خدا می داند. اگر برای کاری به او مراجعه کنيد انگار
که بزرگترين گناه دنيا را مرتکب شده ايد...امروز با تعجب از اينکه چرا
اعتباری که برای پرينت داشتم به اين زودی تمام شده به دفتر گروه سر زدم که
گفتند می تونم از اين آقا تاريخچه پرينت هام رو بگيرم. با اينکه تا جايی که
بشود از برخورد با اين آقای محترم پرهيز می کنم ولی اينبار ديگه چاره ای
نداشتم. اولا جواب سلامم رو نداد، ثانيا وقتی برايش توضيح می دادم که چطور
شده چنان برخورد کرد که حس کردم انگار به قول اين کانادايی ها پروانه توی
دلم انداخته اند
خانم منشی بخش Student Services خانم تپل و نازنينی است که آدم از مصاحبتش سير نمی شود. حتی اگر برای مساله يا مشکلی به اش مراجعه کنيد که جوابش منفی يا ناخوشايند است يا کاری از بابت آن از او ساخته نباشد، لبخند شيرينش تمام بار منفی اون لحظه را با خود می برد...يک روز که برای کاری به او مراجعه کرده بودم اين متن را توی دفترش پيدا کردم که مثل خودش دوست داشتنی بود. از او پرسيدم اگر بتونم از روی اون بنويسم. در جوابم گفت که متن رو تايپ کرده و جايی دارد اگر هم نداشته باشد برايم تايپ خواهد کرد. گفت اگر چند روز ديگر سر بزنم می تونم يک کپی از اون داشته باشم. اين شد که من اين متن رو روی ديوار اتاقم دارم و هر چند گاهی اون رو از اول تا آخر می خونم و حظ می برم. اون اينجا برای شما هم می نويسم اميدوارم دوست داشته باشيد...
پيام هاي ديگران () پنجشنبه ٢٤ فروردین ،۱۳۸٥ - ...Why should I be scared of darkness shadows, you brought the sun to my life!
و زندگی يعنی
حضور عزيز يک دوست
که دلتنگی، تلخی و تنهايی
را به دست فراموشی می سپارد
Doostet Daram >:D< Inhava
زندگی يعنی
جايی توی غربت
به تنهايی ها عادت کنی
با دلتنگيها خو بگيری
زندگی يعنی
باز خاطره ای از گذشته
يا استرس امتحان هفته ديگر
خاکستر آتش درون را با خود ببرد
و زندگی يعنی
تجربه شيرين اشک
که تلخی بغض را بشويد...
ساعت ۵ صبح از کتابخانه بر می گشتم (شاگردهای دقيقه نود می دونند که يک هفته به امتحان، با يک عالم papers, projects, and assignments و البته يک امتحان آخر ترم يعنی چی). چقدر دلم برای شنيدن اذان سه وعده در روز تنگ شده بود. همه جا سکوت بود و تاريکی. تنها صدايی که دل ظلمت سياهی رو می شکست، صدای پر هيجان شاد پرنده های صبحگاهی بود. مثل همون اذان صبح که از يک مسجد يا يک حسينيه دور دست به گوش می رسيد، زمزمه اش رو می شنيدی... اين مهم نيست جايی هستی که خبری از اون صدای شيرين مرموز نيست، وقت عبادت يعنی جايی نزديک صبح وقتی صدایی نيست جز زمزمه شاد عبادت پرنده های سحر...قد قامت الصلاه...
